ว่างแผ่นดิน ประวัติศาสตร์เปรียบเทียบ "กรุงแตก" ในสามราชอาณาจักร

"ขนบ" ของแผ่นดินมีความหมายกว่ารูปแบบและธรรมเนียมการปกครอง เพราะที่จริงคือฐานของการแบ่งสรรอํานาจและทรัพยากรในสังคม ผู้นําของ "ช่วงว่างระเบียบ" คือคนหน้าใหม่ทางการเมือง (ไม่ใช่เชื้อพระวงศ์และไม่ใช่ขุนนางระดับสูง) ย่อมเป็นธรรมดาที่จะไม่รื้อฟื้น "ขนบ" มากไปกว่าเพื่อให้ความชอบธรรมแก่ระบอบปกครองของตน ในทางตรงกันข้าม ผู้ต่อต้านผู้นําใน "ช่วงว่างขนบ" ซึ่งสัมพันธ์กับชนชั้นนําเก่ามากกว่า ย่อมพอใจที่ "ขนบ" หรือฐานการแบ่งสรรอํานาจและทรัพยากรแบบที่ตนได้ประโยชน์จะถูกฟื้นฟูกลับคืนมา มากกว่า "ช่วงว่างขนบ" ที่ปล่อยให้คนไม่มี "หัวนอนปลายตีน" ขึ้นมากุมเอาทรัพยากรและอํานาจสูงกว่าไปเสียเอง

พญาทะละ, พระเจ้าตากสิน, และไตเซิน ต่างฟื้นฟูแบบธรรมเนียมของเดิม ที่เชื่อว่าเป็นเหตุแห่งความเจริญรุ่งเรืองทั้งสิ้น ในขณะที่ราชวงศ์อลองพญา, ราชวงศ์จักรี และราชวงศ์เหงวียน ต่างก็ปรับเปลี่ยนแบบแผนธรรมเนียมในระเบียบเก่า มากน้อยตามความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น