ชายผู้เขียนหนังสือได้ไม่เกินเจ็ดหน้า

นวนิยายเล่มแรกของ “พิชา รัตนานคร” กล่าวถึงชายหนุ่มคนหนึ่ง เรียนจบมหาวิทยาลัยและตั้งใจที่จะรับแต่งานฟรีแลนซ์ แทบทุกวันเขาพักอยู่ในคอนโด วันว่างมักพาตัวเองเที่ยว เขาคิดว่าตนมีความสุขและใช้ชีวิตนอกกรอบ เขามักฝันถึงหญิงสาวคนหนึ่งซ้ำๆ ยิ่งเมื่อมีแมวตัวหนึ่งเข้ามาในห้อง เขาจึงถือเสมือนว่ามันคือรูมเมท

ย้อนไปไม่เกินสิบปีสมัยยังฝึกงานอยู่ที่สำนักงาน เขาได้พบ “กันยา” หญิงสาวหน้าตาดี ทั้งสองไม่ใช่แฟนแต่สนิทสนมกันมาก ขณะเดียวกันเขาก็มีเพื่อนอีกคนหนึ่งชื่อ “หัวเป็ด” เพื่อนคนนี้ร่ำรวยและมีหน้ามีตาทางสังคม แต่หัวเป็ดได้รับความกดดันจากครอบครัวมาเป็นเวลานาน ทั้งเรื่องการเรียน การทำงานเช่นเดียวกับพี่สาว ทำให้หัวเป็ดอยากจะทำความรู้จักกับปุถุชนคนธรรมดาอย่างเขา หัวเป็ดมักพาเขาเที่ยวผับ เล่นสนุ๊ก ร่ำสุราอยู่เสมอ

ในช่วงที่เขารู้จักทั้งกันยาและหัวเป็ด เขาพยายามหัดเขียนนวนิยาย แต่สุดท้ายเขามักเขียนได้ไม่เกิน 7 หน้า แล้ววันหนึ่งเขาก็ได้พบหญิงสาวในฝัน แต่สุดท้ายก็หาคำตอบไม่ได้ว่าเขาจะทำอย่างไรต่อไป ในเวลาเดียวกัน กันยาที่ถูกคนรอบข้างมองว่าเป็นแฟนกันนั้น แม้เขาจะมีโอกาสใกล้ชิด แต่สุดท้ายเธอก็มีแฟนเป็นพนักงานบริษัทที่เธอฝึกงาน เช่นเดียวกับหัวเป็ดที่ฉีกกฎเกณฑ์ของครอบครัว คลุกคลีกับเขาราวกับเป็นเพื่อนตาย แต่สุดท้ายวันหนึ่งหัวเป็ดก็ขี่มอเตอร์ไซค์มาหาเขาแล้วทิ้งไว้ที่นั่น ก่อนจะส่งคู่มือรถพร้อมกับโอนให้แก่เขาแล้วไม่ติดต่อกลับมา ร้ายที่สุดก็คือแมวสุดที่รักที่เขาเพียงแค่อาหาร เจ้าแมวก็ไม่ได้กลับมาหาเขาเช่นกัน กระนั้นวัฏจักรชีวิตเขาก็มิได้ขาดหาย เฉกเดียวกับฉากสุดท้ายที่ได้พบเห็นหญิงสาวอีกคนหนึ่ง

นวนิยายเรื่องนี้ จึงจุดประกายให้เราได้ตระหนักถึงการแสวงหาความเป็นอิสระอย่างเที่ยงแท้ นับแต่เรื่องการทำงาน มิตรภาพระหว่างเพื่อน จนถึงความรักความสัมพันธ์ได้เป็นอย่างดี