ปากกาแก้ว

ภาพลักษณ์ส่วนใหญ่ของนักเขียนไทย มักเป็นภาพของคนทำงานนั่งโต๊ะ โดดเดียวตัวเองด้วยการเขียนหนังสืออยู่เงียบๆ และพยายามทำให้ข้อเขียนของตนเป็นสิ่งน่าพึงใจของทุกคน

แต่ในความเป็นจริง วิชาชีพ “นักเขียน” หาได้ผูกพันอยู่แต่เพียงความคิดของตัวเองเท่านั้น ด้วยเนื้องานจากจินตนาการดังกล่าวล้วนถ่ายทอดในอีกหลายต่อหลายรูปลักษณ์ โดยเฉพาะในรูปแบบของ “ภาพยนตร์”
จนทำให้วงการ “จอแก้ว” และ “จอเงิน” สนมสนิทชิดเชื้อกับวงการนักเขียนได้เป็นอย่างดี
“ณรงค์ จันทร์เรือง” นักเขียนอาวุโสในกลุ่ม “หนุ่มเหน้าสาวสวย” ซึ่งเป็นกลุ่มนักเขียนที่มีอิทธิพลทางความคิดกับเหตุบ้านการเมืองเมื่อหลายทศวรรษก่อน จึงขีดเขียนบทความเชิงสารคดีในชื่อ “ปากกาแก้ว” ด้วยการทุ่มเทบรรยายว่าความสนิทสัมพันธ์ของนักเขียนมิได้ตีวงแคบหรือเป็นกลุ่มก้อนเดียวกับนักหนังสือพิมพ์เท่านั้น ทว่าวิชาชีพในอีกหลายวงการต่างก็สนิทสนมคุ้นเคยกับนักเขียนเป็นอันดี

ไม่เพียงเท่านั้น นักเขียนหลายท่านต่างก็ลิ้มลองการเป็นผู้กำกับภาพยนตร์ ผู้อำนวยการสร้างภาพยนตร์ หรือเป็นนักแสดงด้วยซ้ำ ขณะที่ดารานักแสดงหลายคนต่างก็ให้ความสนใจการเขียนการประพันธ์อยู่ไม่น้อย เนื่องจากเป็น “ต้นทาง” ของการสร้างภาพยนตร์ทั้งหมด

นับเป็นข้อเขียนที่ฉายให้เห็นความเจริญรุ่งเรืองของวงการประพันธ์เมื่อหลายสิบปีก่อน แตกต่างจากปัจจุบันที่แม้คุณค่าของการสร้างงานประพันธ์จะคงอยู่ หากแต่บุคคลทั่วไปกลับทอดทิ้งคุณค่าของการสรรค์สร้างงานเขียนมากขึ้นทุกขณะ