The Museum of Innocence

ช่วงเวลานั้นเป็นเวลาที่ผมมีความสุขที่สุดในชีวิต แม้ตอนนั้นผมจะยังไม่ รู้ตัวก็ตาม หากผมรู้ หากผมเปรมปรีดิ์กับเวลาแสนประเสริฐนั้น ทุกสิ่ง จะต่างไปไหมหนอ ต่างสิ ถ้าผมรู้ว่านั่นเป็นเวลาแห่งความสุขสมบูรณ์ แบบ ผมจะยึดมันไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือไป น่าจะแค่ไม่กี่วินาที ที่ความเรืองรองโอบล้อมตัวผม ความสุขสงบลึกล้ำแผ่ซ่านทั่วร่าง แต่ดู เหมือนยาวนานหลายชั่วโมง หลายปีเสียด้วยซ้ำเวลานั้น ยามบ่ายวัน จันทร์ที่ 26 พฤษภาคม ค.ศ.1975 ราวสองโมงสี่สิบห้า เรารู้สึกล่องลอย พ้นจากบาปและสำนึกผิดทั้งปวง โลกทั้งโลกดูจะหลุดพ้นจากแรงโน้มถ่วง และกาลเวลา ผมจูบไหล่ฟูซุนซึ่งชื้นเหงื่อจากการร่วมรักอย่างร้อนแรง ค่อยๆ แทรกเข้าไปในร่างหล่อนอย่างนุ่มนวลจากด้านหลัง และเมื่อผม ขบใบหูหล่อนเบาๆ ต่างหูหล่อนคงจะหลุดออก ลอยคว้างกลางอากาศ ก่อนจะร่วงหล่นลง เราสุขสมลึกล้ำจนจูบกันต่อไป ไม่ใส่ใจต่างหูที่ร่วงหล่น ผมไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่ามันมีรูปทรงอย่างไร